آشنایی با اگون شیله + زندگینامه و آثار معروف او

سبک نقاشی شیله بر پایه رنگ‌های پرجنب‌وجوش و خطوط نامتقارن بنا شده بود که در بدن‌های پیچ‌خورده و چهره‌های تحریف‌شده پرتره‌هایش، نوعی تنش بصری ایجاد می‌کرد. او به عنوان یکی از نقاشان سبک اکسپرسیونیسم، آثار خود را با هدف به تصویر کشیدن حالات روانی، عواطف انسانی، تنهایی، سردرگمی، رنج و اضطراب درونی می‌کشید. آثار او بیشتر از آنکه نشان‌دهنده تمایلات شهوانی باشند، حس درد، عذاب درونی، مرگ و فروپاشی را منعکس می‌کنند.

اگون شیله در سال ۱۹۰۷ با گوستاو کلیمت، یکی از مهم‌ترین نقاشان اتریشی و از چهره‌های اصلی هنر مدرن وین، آشنا شد و تأثیرات زیادی از او گرفت. هرچند مقاله به جزئیات این تأثیرات نپرداخته، اما می‌توان استنباط کرد که این آشنایی، شیله را در مسیر رشد هنری و پیدا کردن سبک شخصی‌اش یاری رساند، به خصوص با توجه به اینکه کلیمت نیز به موضوعات فیگوراتیو و بیان احساسات می‌پرداخت.

شهرت اگون شیله تا حد زیادی به خاطر تصاویر برهنه‌ای است که در آثارش به کار برده بود. این برهنگی‌ها، برخلاف هدف هنرمند که بیان درد، رنج درونی، مرگ و نابودی بود، اغلب به اشتباه به عنوان پورنوگرافی و اروتیسیسم تعبیر می‌شدند. همین مسئله باعث شد که او در سال ۱۹۱۲ به اتهام پورنوگرافی مدتی را در زندان بگذراند. با این حال، استفاده شیله از خطوط ناآرام و پر از اضطراب، رنگ‌های زنده و خیره‌کننده، و چهره‌های خسته و مضطرب، همگی به شهرت و منحصر به فرد بودن آثار او کمک کردند.

از معروف‌ترین آثار اگون شیله می‌توان به "درخت زندگی" (The Tree of Life) که احساسات عمیق و ارتباط زندگی با طبیعت را نشان می‌دهد، "بوسه" (The Kiss) که عشق و ارتباط میان یک زوج را به تصویر می‌کشد، "پرتره آدل بلوخ-باور اول" (Portrait of Adele Bloch-Bauer I) که زیبایی و جاودانگی یک زن را نمایش می‌دهد، و "خودنگاره با فیزیالیس" (Self-Portrait with Physalis, 1912) که حس غرور و آگاهی از استعداد هنرمند را منتقل می‌کند، اشاره کرد.

اگون شیله تعداد زیادی خودنگاره کشید. این پرتره‌های شخصی، اغلب همراه با ژست‌هایی جنسی و شوکه‌کننده هستند که به نوعی نشان‌دهنده نارضایتی شدید از جسم و افسردگی ناشی از محدودیت‌های جنسی به نظر می‌آیند. در "خودنگاره با فیزیالیس" که در ۲۲ سالگی کشیده شده، نگاه نافذ و جدی، ابروهای خمیده، لب‌های فشرده و سر متمایل به یک طرف، حس غرور و خودبزرگ‌بینی را به خوبی منتقل می‌کند و نمایانگر جوانی است که از استعداد عظیم خود آگاه است.

شیله در آثار و نامه‌هایش، خود را فردی حکیم و انسانی آگاه می‌دانست که با درکی قوی از حقیقت و واقعیت، نقش نوعی پیام‌آور را ایفا می‌کند. او از حرکات نامتعارف و حالات چهره خاص استفاده می‌کرد تا فوریت و اضطرار جستجوی بی‌وقفه بدن و بازتاب درونی خود را نشان دهد؛ تلاشی که ترکیبی از ابعاد جسمانی، احساسی و جنسی را شامل می‌شد و به پرسش‌های عمیق وجودی گره می‌خورد. همین نگرش بود که به شیله امکان داد تا در عرصه هنرهای تجسمی، بازتابی از بحران فردیت ارائه دهد؛ مسئله‌ای که در حدود سال ۱۹۰۰، در شاخه‌های گوناگونی چون فلسفه، روان‌شناسی، ادبیات و تئاتر وین مورد توجه قرار گرفته بود.